معرفی و نقد سریال مسیر طولانی

سریال "مسیر طولانی" با محوریت درام خانوادگی و سپس پیچش به سوی ژانر پلیسی-معمایی، تلاش می کند تا لایه های پنهان جامعه و روابط انسانی را به تصویر بکشد، اما در این مسیر چه میزان موفق بوده است؟

تلویزیون ایران همواره بستری برای روایت داستان های متنوع از دل جامعه بوده است، از درام های خانوادگی گرفته تا سریال های پلیسی و تاریخی. در میان این آثار، سریال "راه طولانی" به کارگردانی رضا کریمی و با حضور بازیگران شاخصی چون رضا کیانیان، افسانه بایگان و شهرام حقیقت دوست، در سال های پایانی دهه هشتاد خورشیدی به روی آنتن شبکه یک سیما رفت. این سریال با رویکردی متفاوت، قصد داشت تا نگاهی عمیق به چالش های یک خانواده و تحولات آن در مواجهه با اتفاقات غیرمنتظره داشته باشد.

این اثر تلویزیونی، در تلاش برای روایت داستانی پیچیده و چندوجهی، مسیری را طی می کند که در ابتدا بیننده را با امید به یک درام اجتماعی قوی به همراه می کشد، اما به مرور با ورود به لایه های پلیسی و معمایی، چالش هایی را در حفظ انسجام و باورپذیری داستان تجربه می کند. مخاطبان با تماشای "راه طولانی" شاهد تغییرات قابل توجهی در سیر روایت و شخصیت پردازی ها می شوند که این مقاله به تحلیل دقیق و بی طرفانه آن می پردازد و ابعاد مختلف فیلمنامه، کارگردانی و بازیگری را مورد واکاوی قرار می دهد.

معرفی کامل سریال "راه طولانی": اطلاعات پایه

سریال "راه طولانی" که با نام انگلیسی "The Long Way" نیز شناخته می شود، یکی از تولیدات پر بازیگر و بلندپروازانه صدا و سیمای ایران در ژانر درام اجتماعی و پلیسی محسوب می شود. این مجموعه تلویزیونی با هدف پرداختن به معضلات خانوادگی و اجتماعی و در نهایت گره خوردن آنها با وقایع جنایی، سعی در جذب مخاطبان گسترده داشت.

مشخصات فنی و عوامل اصلی

سریال "راه طولانی" محصولی از گروه فیلم و سریال شبکه یک سیما است که با حضور چهره های آشنای تلویزیون و سینما ساخته شده. کارگردانی این مجموعه بر عهده رضا کریمی بوده که پیش از این نیز آثاری را در کارنامه خود به ثبت رسانده است. تیم نویسندگی سریال تلاش کرده بود تا با طراحی خطوط داستانی پیچیده، هیجان و کشش لازم را برای بیننده ایجاد کند. اگرچه نام دقیق نویسندگان ممکن است کمتر به چشم خورده باشد، اما این اثر از یک تیم قوی در بخش فیلمنامه بهره می برد.

این سریال در سال ۱۳۸۹ تولید و پخش آن در سال ۱۳۹۱ از شبکه یک سیما آغاز شد. تعداد دقیق قسمت های "راه طولانی" حدود سی قسمت است که در هر قسمت، بخشی از داستان پر پیچ وخم خانواده امیری روایت می شود. ژانر سریال ترکیبی از درام اجتماعی، که در ابتدا بر روابط و مشکلات درون خانوادگی تمرکز دارد، و درام پلیسی-معمایی است که پس از بروز اتفاقات محوری، به تدریج بر فضای کلی داستان غالب می شود.

بازیگران اصلی و نقش آفرینان کلیدی

حضور بازیگران نام آشنا و محبوب، یکی از نقاط قوت اولیه "راه طولانی" در جذب مخاطب بود. این بازیگران هر یک به نوبه خود سعی در ارائه تفسیری متفاوت از نقش هایشان داشتند:

• رضا کیانیان در نقش مرتضی امیری، پدر خانواده، شخصیت محوری داستان را ایفا می کند که دستگیری او به اتهام کلاهبرداری و قتل، سرنوشت کل خانواده را دگرگون می سازد.
• افسانه بایگان در نقش همسر مرتضی، زنی صبور و متعهد را به تصویر می کشد که در کشاکش مشکلات، ستون خانواده محسوب می شود.
• شهرام حقیقت دوست در نقش نیما، یکی از پسران خانواده، با درگیر شدن در حواشی و مشکلات خاص خود، یکی از خطوط داستانی فرعی سریال را به پیش می برد.
• مریم کاویانی، مهروز ناصر و امید زندگانی نیز از دیگر بازیگران کلیدی این مجموعه هستند که در نقش های مختلف به ایفای نقش می پردازند و هر یک به نوعی در سیر حوادث داستان مؤثر واقع می شوند.

این ترکیب از بازیگران باتجربه و جوان، پتانسیل بالایی برای ایجاد عمق در شخصیت پردازی و جذابیت بصری در سریال ایجاد کرده بود.

خلاصه داستان (بدون اسپویل های مهم)

سریال "راه طولانی" با معرفی خانواده ای به نام امیری آغاز می شود؛ خانواده ای که در ظاهر زندگی آرامی دارند، اما همچون بسیاری از خانواده های دیگر، با مشکلات و چالش های اجتماعی و اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند. مرتضی امیری، پدر خانواده، حسابداری متعهد و دلسوز است که تمام تلاش خود را برای رفاه و آسایش خانواده به کار می گیرد.

این آرامش نسبی اما دیری نمی پاید و یک اتفاق ناگهانی مسیر زندگی تمام اعضای خانواده را تغییر می دهد. مرتضی امیری به اتهام کلاهبرداری و قتل دستگیر می شود، اتهاماتی که او همواره بر بی گناهی خود تاکید دارد. این دستگیری نقطه عطف داستان است و سریال را از یک درام خانوادگی صرف به سمت فضایی پلیسی-جنایی سوق می دهد.

با پیشرفت داستان، خانواده امیری در تلاش برای اثبات بی گناهی پدر، با حقایق تلخ و روابط پیچیده درگیر می شوند. در کنار خط اصلی داستان، چندین خط داستانی فرعی نیز مطرح می شود که هر کدام به نوعی به سرنوشت خانواده امیری و اتفاقات رخ داده مرتبط هستند. این خطوط فرعی شامل ماجراهای فرزندان خانواده و چالش هایی است که هر یک در مواجهه با مشکلات پیرامون خود تجربه می کنند، که همگی به نحوی به ماجرای اصلی پرونده پدر خانواده گره می خورند.

تحلیل و نقد جامع سریال "راه طولانی"

سریال "راه طولانی" با وجود پتانسیل های اولیه و حضور بازیگران مطرح، در جنبه های مختلفی با چالش هایی روبرو شد که مانع از دستیابی آن به یک اثر ماندگار و بی نقص گردید. در این بخش، به تحلیل عمیق تر فیلمنامه، کارگردانی، بازیگری و پیام های درون مایه سریال می پردازیم.

فیلمنامه و ساختار داستانی

فیلمنامه "راه طولانی" از جمله مهم ترین بخش هایی است که نیاز به بررسی دقیق دارد؛ چرا که بنیان و ستون فقرات هر اثر نمایشی را تشکیل می دهد.

پتانسیل اولیه و انحراف مسیر

ایده اولیه "راه طولانی" بسیار جذاب و دارای پتانسیل بالایی بود. روایت یک خانواده که با مسائل و مشکلات اجتماعی دست و پنجه نرم می کند و گرفتار سوءتفاهمات و دسیسه های بیرونی می شود، می توانست به یک درام اجتماعی عمیق و تأثیرگذار بدل شود. شروع سریال نیز با تمرکز بر مشکلات خانوادگی و معرفی شخصیت ها، بیننده را به تماشای ادامه اش ترغیب می کرد. اما این پتانسیل اولیه، به تدریج و با تغییر ناگهانی مسیر داستان، به درامی پلیسی-معمایی تبدیل شد که متأسفانه از عمق لازم برخوردار نبود و نتوانست به هدف اصلی خود، یعنی تبیین نتایج عملکردهای اجتماعی و خانوادگی، دست یابد.

این تغییر مسیر ناگهانی و ناموفق، به نوعی از دست رفتن هویت اصلی سریال را به همراه داشت. به جای آنکه بر ریشه ها و پیامدهای مشکلات اجتماعی تمرکز شود، داستان به سمت ماجراهای کش دار و گاه بی منطق یک پرونده کلاهبرداری و قتل متمایل گشت. این رویکرد، در نهایت، به جای ایجاد یک اثر چندلایه، به سطحی شدن روایت منجر شد.

کش دار شدن و خطوط داستانی فرعی

یکی دیگر از انتقادات وارد بر فیلمنامه "راه طولانی"، کش دار شدن بی مورد برخی حوادث و قسمت هاست. داستان در جاهایی از ریتم می افتاد و جزئیات غیرضروری، به جای پیشبرد روایت، صرفاً زمان سریال را افزایش می داد. این مشکل به ویژه در خطوط داستانی فرعی نمایان بود.

بهاره و مشکل مواد مخدر، نیما و فرار او از کشور، اگرچه می توانستند به غنای داستان بیفزایند، اما در بسیاری از قسمت ها آنقدر بزرگنمایی شدند که از خط اصلی داستان منحرف گشتند. عدم رعایت تعادل و تقدم و تأخر در روایت این خطوط فرعی، باعث شد تا آن ها خود به داستان های محوری بدل شده و ذهن بیننده را از ماجرای اصلی پرونده امیری دور سازند. این پراکنده گویی ها به جای افزودن به جذابیت، به سردرگمی و عدم انسجام کلی داستان دامن زد.

گره افکنی و گره گشایی

فیلمنامه در ابتدا با گره افکنی های هوشمندانه، توانایی بالایی در جذب مخاطب داشت. اتفاقاتی مانند فریب مرتضی امیری توسط افشار برای به گردن گرفتن تصادف، آغازگر یک رشته حوادث جذاب بود که پتانسیل ایجاد تعلیق های قوی را داشت. اما به همان میزان که در گره افکنی ها فکر و زمان صرف شده بود، در گره گشایی ها شاهد سهل انگاری و عجله بودیم. راه حل ها اغلب پیش پا افتاده، سطحی و فاقد منطق روایی کافی به نظر می رسیدند.

برای مثال، لو رفتن محل اختفای افشار، انکار قتل توسط او، تبانی دایی مقتول با شاهد پرونده و وکیل افشار، و افشای محل زندگی وکیل به همراه قتل عمو اعلا، همگی با سرعتی غیرمنطقی و بدون تعلیق لازم رخ می دهند. این رخدادها که هر یک می توانستند به نقطه عطف مهمی در داستان تبدیل شوند، به دلیل ضعف در گره گشایی، تأثیرگذاری خود را از دست دادند و در ایجاد حس تعلیق جاندار و باورپذیر ناتوان ماندند. این ضعف در ساختار روایی، در نهایت به کاهش جدیت و اهمیت حوادث اصلی منجر شد.

منطق روایی و باورپذیری

یکی از چالش های اساسی "راه طولانی"، عدم منطق روایی در برخی حوادث است که به باورپذیری کلی داستان لطمه می زند. به عنوان نمونه، نفوذ و قدرت گرفتن شخصیت مرتضی امیری در زندان، با تمام ساده لوحی و پیشینه یک حسابدار محتاط، در مدت زمانی کوتاه، کاملاً غیرواقعی و غیرقابل باور به نظر می رسد. او در زندان به سرعت تبدیل به یک "پدرخوانده" یا مرشد برای زندانیان حرفه ای می شود که اوامرش را به گوش جان می پذیرند.

این تغییر ناگهانی در شخصیت و جایگاه، بدون پیش زمینه چینی و پرداخت کافی، یکی از بزرگترین تناقضات فیلمنامه است. شخصیت پردازی امیری، قبل و بعد از دستگیری، انسجام لازم را ندارد و این ناهماهنگی، همذات پنداری مخاطب را با او دشوار می سازد. یک حسابدار حرفه ای با دقت و انضباط خاص خود، پس از دستگیری به جرم قتل و آشکار شدن دام های گسترده شده علیه او، می توانست تلنگر و شوکی باشد تا برای جبران خطاها، با استفاده از مهارت های حرفه ای خود، به یاری وکیل و خانواده اش بشتابد، نه اینکه به سرعت به یک چهره متنفذ در زندان تبدیل شود.

کارگردانی و پرداخت بصری

رضا کریمی به عنوان کارگردان "راه طولانی"، مسئولیت اجرای بصری و هنری این فیلمنامه را بر عهده داشت. اما در این بخش نیز، سریال با انتقاداتی روبرو است.

تاکید افراطی بر نماهای بسته و تقلیدهای سطحی

یکی از ویژگی های بصری سریال، استفاده افراطی از نماهای بسته (کلوزآپ) بر چهره بازیگران و تأکید بیش از حد بر بازی های چهره ای است. این شیوه، که شاید در مدیوم تئاتر یا برخی فرم های خاص سینمایی کاربرد داشته باشد، در یک سریال تلویزیونی و با هدف ایجاد همذات پنداری، غالباً حس تصنع و اغراق را به بیننده منتقل می کند. به جای اینکه مخاطب با شخصیت ها همراه شود، این نماها گاهی باعث می شود که بیننده از فضای واقعی داستان فاصله بگیرد.

علاوه بر این، در برخی صحنه ها، تلاش برای تقلید از سریال های خارجی، به شکلی سطحی و نامناسب به چشم می خورد. نمونه بارز آن، اصرار بر "چای آوردن" در صحنه های بازجویی، حتی در اوج حوادث و لحظات حساس است. این تکه کلام ها و حرکات کلیشه ای، که در آثار خارجی با بستر فرهنگی خاص خود معنا پیدا می کنند، در بافت "راه طولانی" نه تنها بی مزه و نچسب به نظر می رسد، بلکه از جدیت و اهمیت رخدادهای داستان می کاهد و به جای ایجاد حس تعلیق، نوعی بی تفاوتی را القا می کند. این شوخی های نابجا حتی در صحنه های زندان و در برخورد با زندانیان سابقه دار نیز مشاهده می شود که هیچ سنخیتی با روند جدی و دراماتیک داستان ندارد.

عدم پرداخت به محیط و ضعف در ایجاد تعلیق

محیط زندان که بخش مهمی از داستان مرتضی امیری را در بر می گیرد، به خوبی پرداخت نشده است. شرایط حاکم بر زندان، روابط زندانیان، و تأثیر این فضا بر شخصیت امیری، به شکلی واقعی و عمیق به تصویر کشیده نمی شود. این محیط، به جای آنکه به عنوان یک فضای ویژه بر شخصیت امیری تأثیر گذاشته و تغییراتی اساسی در او ایجاد کند که بر گره های جدی پرونده بیفزاید یا در حل آن یاری دهنده باشد، صرفاً به یک دکور و پس زمینه سطحی تبدیل شده است.

ضعف در ایجاد حس تعلیق جاندار و تأثیرگذار نیز از دیگر مشکلات کارگردانی است. کارگردان نتوانسته اتمسفر لازم برای داستان های پلیسی-معمایی را به خوبی ایجاد کند. حوادث پشت سر هم رخ می دهند، اما مخاطب آن حس انتظار، دلهره و کشف را که لازمه این ژانر است، به خوبی تجربه نمی کند. این عدم انسجام در کلیت فضای بصری و اتمسفر سریال، به یکدست نبودن آن و کاهش کیفیت نهایی اثر منجر می شود.

بازیگری و شخصیت پردازی

نقش آفرینی بازیگران و چگونگی طراحی شخصیت ها، از ارکان اصلی موفقیت هر اثر نمایشی است. "راه طولانی" در این حوزه نیز با کاستی هایی مواجه بود.

نقش آفرینی رضا کیانیان در مسیر طولانی

رضا کیانیان، بازیگر توانمند و پرسابقه سینما و تلویزیون ایران، در نقش مرتضی امیری ظاهر شد. اما بازی او در این سریال، از جمله نقاطی است که با انتقادات جدی روبرو بود. تلاش کیانیان برای بازنمایی مردی ساده دل، متعهد و دلسوز برای خانواده، آنچنان که انتظار می رفت، موفق از آب درنیامد.

یکی از بزرگترین چالش های سریال "راه طولانی"، اغراق آمیز بودن بازی رضا کیانیان در نقش مرتضی امیری بود که نتوانست تصویری باورپذیر از یک حسابدار محتاط در مواجهه با تحولات ناگهانی ارائه دهد.

اغلب منتقدان به اغراق آمیز بودن بازی او اشاره کردند. این اغراق، به ویژه در نشان دادن ساده دلی و تغییر شخصیت او پس از دستگیری، نمود پیدا می کند. ناهمگونی بی دلیل میان رفتارهای او قبل و بعد از دستگیری و نگرشش به زندگی و افراد پیرامون، آفرینش شخصیتی قابل باور و منسجم را دشوار ساخت. مرتضی امیری، به عنوان یک حسابدار حرفه ای با دقت و انضباط خاص، در مواجهه با اتهامات کلاهبرداری و قتل، تحولی غیرمنطقی را تجربه می کند که به دور از واقعیت و تحلیل روانشناختی است. شخصیت او در زندان، به جای آنکه عمیق تر و پیچیده تر شود، به یک کلیشه تبدیل می شود که باورپذیری اش را زیر سوال می برد.

برخی، الگوی بازی کیانیان را با داستین هافمن در فیلم هایی چون "پاپیون" مقایسه کردند، اما این مقایسه نشان می دهد که در "راه طولانی"، این تحول شخصیتی به عمق و پرداخت لازم دست نیافته است. تحول یک زندانی از یک فرد عادی به شخصیتی با نفوذ، نیازمند پرداخت دقیق و تدریجی است که در این سریال غایب بود.

عملکرد سایر بازیگران و شخصیت پردازی تک بعدی

انتقاد از اغراق، فقط متوجه بازی رضا کیانیان نیست؛ بسیاری از نقش آفرینی ها در "راه طولانی"، از جمله بازیگران نقش های دایی، بهاره، سمانه، نیما، افشار و حتی افسران پلیس، با سعی وافر و غیرطبیعی بازیگران برای بروز احساسات و عواطف درونی شخصیت ها همراه بود. این تلاش بیش از حد، به جای ایجاد بازی های روانی و عمیق، به تصنع و عدم باورپذیری منجر می شد.

شخصیت پردازی ها نیز در بسیاری موارد سطحی و تک بعدی بودند. به ویژه شخصیت های زن سریال، مانند دختران خانواده امیری یا وکیل زن، اغلب در قالبی سیاه و سفید و بدون پیچیدگی های انسانی به تصویر کشیده شدند. یکی از دختران کاملاً مثبت و دیگری کاملاً منفی، و وکیل زن نیز با بازی عصبی، چهره ای خشن و غیرانسانی از زنان شاغل را به نمایش می گذاشت. این رویکرد، مانع از ایجاد همذات پنداری عمیق مخاطب با شخصیت ها می شد و باعث می گردید که آن ها صرفاً به ابزاری برای پیشبرد داستان، آن هم به شکلی غیرطبیعی، تبدیل شوند.

نماهای نزدیک (کلوزآپ) از چهره هر یک از بازیگران نیز، که نشان از تأکید کارگردان بر این نوع بازی گرفتن دارد، در نهایت مورد پذیرش بیننده قرار نگرفته و همذات پنداری او را در پی نداشت. این نوع بازی ها، که بر چهره و صدای بازیگران متمرکز است، معمولاً در فضاهای بسته و محدود تئاتری رایج است؛ اما در سینما و تلویزیون، تمام عناصر جسمی بازیگر به همراه کنش ها و واکنش های او در قبال سایر بازیگران و حوادث، شخصیتی از او می سازد که در بستر داستان قابل پذیرش و باورپذیر باشد.

پیام و درون مایه

هر اثر هنری در نهایت حامل پیام یا درون مایه هایی است که قصد انتقال آن را به مخاطب دارد. "راه طولانی" در این بخش نیز نتوانست به وضوح و انسجام لازم دست یابد.

تضعیف پیام اجتماعی اولیه

هدف اولیه سریال، تبیین نتایج عملکردهای خانوادگی و اجتماعی و پیامدهای آن بود. این ایده پتانسیل پرداختن به آسیب های اجتماعی، مسئولیت پذیری فردی و جمعی، و چالش های اخلاقی را داشت. اما با ورود ناموفق و بیش از حد به درام پلیسی-معمایی، این پیام های ارزشمند اجتماعی به حاشیه رفتند. درامی که می توانست یک تحلیل عمیق از روابط انسانی و تأثیر جامعه بر فرد باشد، به مجموعه ای از اتفاقات جنایی و تلاش برای گره گشایی های ضعیف تبدیل شد.

عدم وضوح یا پراکندگی پیام های اخلاقی و اجتماعی

نتیجه این تغییر مسیر، عدم وضوح یا پراکندگی پیام های اخلاقی و اجتماعی در طول سریال است. بیننده به جای دریافت یک پیام منسجم و عمیق، با انبوهی از حوادث روبرو می شود که در نهایت نمی تواند به یک جمع بندی معنایی مشخص دست یابد. سریال در پایان، نه توانست یک درام اجتماعی تأثیرگذار باشد و نه یک درام پلیسی-معمایی هیجان انگیز و منطقی. این ابهام در پیام و درون مایه، یکی از نقاط ضعف اصلی "راه طولانی" محسوب می شود.

مقایسه و ارزیابی نهایی

"راه طولانی" در زمان پخش خود، با وجود حضور بازیگران شاخص و تبلیغات گسترده، نتوانست جایگاه ویژه ای در میان سریال های هم عصر خود پیدا کند و به یک اثر ماندگار تبدیل شود. این سریال به دلیل عدم انسجام در فیلمنامه، کارگردانی نامتعارف و بازی های بعضاً اغراق آمیز، با انتقاداتی مواجه شد که در نهایت، آن را به اثری متوسط تقلیل داد.

یکی از مهم ترین چالش هایی که ساخت سریال های مدرن در ایران با آن روبروست، لزوم گذر از تولیدات کلاسیک و صرفاً پیروی از الگوهای رایج است. تقلید ناقص و سطحی از سریال های قدرتمند خارجی، بدون طی کردن روند تولید و تمرین کافی در بخش های مختلف، غالباً به نتیجه ای نارسا و ناموفق منجر می شود. "راه طولانی" نمونه ای از این دست آثار بود که پتانسیل های بالایی داشت، اما نتوانست از آن ها به نحو احسن بهره برداری کند.

این سریال، به جای آنکه با پرداخت عمیق به مسائل اجتماعی و روانی، همذات پنداری عمیق مخاطب را برانگیزد، با تغییر ژانر ناگهانی و پرداخت های سطحی، بسیاری از بینندگان را دلسرد کرد. تأثیر آن بر مخاطب، به جای ایجاد یک تجربه عمیق و تفکربرانگیز، به سرعت به فراموشی سپرده شد. مجموعه ای که می توانست با ایده اولیه خود، بحث های مهمی را در جامعه برانگیزد، در نهایت به دلیل ضعف در اجرا و عدم بهره برداری مناسب از نقاط قوت خود، به یک فرصت از دست رفته در کارنامه تلویزیون ایران تبدیل شد.

تجربه ساخت سریال "راه طولانی" نشان داد که پیروی از الگوهای مدرن خارجی بدون ممارست کافی، تنها به تقلیدی ناقص می انجامد و پتانسیل های اولیه یک داستان جذاب را از بین می برد.

نتیجه گیری و پیشنهاد به مخاطب

در مجموع، سریال "راه طولانی" را می توان اثری دانست که با ایده ای جذاب و پتانسیل های بالا آغاز شد، اما در میانه راه، با تغییر ناگهانی مسیر داستان از درام اجتماعی به درام پلیسی-معمایی، و همچنین با چالش هایی در فیلمنامه، کارگردانی و بازیگری، از کیفیت مورد انتظار فاصله گرفت. اغراق در بازی ها، عدم منطق روایی در برخی حوادث، گره گشایی های شتاب زده و تقلیدهای سطحی از آثار خارجی، از جمله نقاط ضعفی بودند که مانع از تبدیل شدن آن به یک سریال برجسته شدند.

آیا "راه طولانی" را توصیه می کنیم؟ برای علاقه مندانی که به دنبال تحلیل و بررسی سیر تحول و چالش های یک اثر تلویزیونی ایرانی هستند، تماشای این سریال می تواند به عنوان یک مطالعه موردی مفید باشد. اما برای مخاطبانی که صرفاً به دنبال یک درام قوی، منطقی و با تعلیق های مؤثر هستند، "راه طولانی" ممکن است ناامیدکننده باشد.

نقد سازنده و تحلیل دقیق چنین آثاری، راه را برای پیشرفت صنعت سریال سازی در ایران هموار می کند. باید با نگاهی واقع بینانه به گذشته، از تجربیات آموخت تا بتوانیم در آینده، آثاری پخته تر، عمیق تر و با استانداردهای بالاتر تولید کنیم.