ایران را «یک قدرت بازدارنده هسته ای» بدانید!

سخنان تازه مقام های مسیولیت دار کشور درباره «تغییر دکترین هسته ای ایران»، حواس مخاطبان داخلی و خارجی را متوجه خود کرده است و چندین پرسش به وجود می آورد که آیا این یک «مقدمه سازی برای اعلام رسمی داشتن سلاح اتمی» و «تغییر راهبرد دفاعی ایران» است، یا باید تاکتیک «تحرک بخشی به دیپلماسی دفاعی» تلقی شود؟

به گزارش cmsd، غلامرضا صادقیان در سرمقاله جوان نوشت: سخنان تازه مقام های مسیولیت دار کشور درباره «تغییر دکترین هسته ای ایران»، حواس مخاطبان داخلی و خارجی را متوجه خود کرده است و چندین پرسش به وجود می آورد که آیا این یک «مقدمه سازی برای اعلام رسمی داشتن سلاح اتمی» و «تغییر راهبرد دفاعی ایران» است، یا باید تاکتیک «تحرک بخشی به دیپلماسی دفاعی» تلقی شود (همان گونه که متیو میلر، سخنگوی وزارت خارجه امریکا هم در واکنش به سخنان خرازی، بهترین راه مقابله با ایران هسته ای را «دیپلماسی» دانست)، یا فقط باید چیزی در همان حدود معنای سرراست سخن یعنی «تغییر دکترین هسته ای درصورت تهدید موجودیت ایران» درنظر گرفته شود؟ البته همین معنای سرراست هم چندان سرراست نیست، زیرا «بعد از تهدید موجودیت، تغییر دکترین به چه دردی می خورد؟!»

سخنان تازه مقام های مسیولیت دار کشور درباره «تغییر دکترین هسته ای ایران»، حواس مخاطبان داخلی و خارجی را متوجه خود کرده است و چندین پرسش به وجود می آورد که آیا این یک «مقدمه سازی برای اعلام رسمی داشتن سلاح اتمی» و «تغییر راهبرد دفاعی ایران» است، یا باید تاکتیک «تحرک بخشی به دیپلماسی دفاعی» تلقی شود (همان گونه که متیو میلر، سخنگوی وزارت خارجه امریکا هم در واکنش به سخنان خرازی، بهترین راه مقابله با ایران هسته ای را «دیپلماسی» دانست)، یا فقط باید چیزی در همان حدود معنای سرراست سخن یعنی «تغییر دکترین هسته ای درصورت تهدید موجودیت ایران» درنظر گرفته شود؟ البته همین معنای سرراست هم چندان سرراست نیست، زیرا «بعد از تهدید موجودیت، تغییر دکترین به چه دردی می خورد؟!»
معتقدم فراتر از این دسته بندی ها و تعاریف، معنای راهبردی این سخنان تازه را می توان این گونه در نظر گرفت که امریکا از این پس باید ایران را مانند «یک قدرت هسته ای» ببیند، چه ما سلاح هسته ای داشته باشیم یا نداشته باشیم و فقط قدرت ساخت آن را در دست گرفته باشیم. این بهترین راه عبور از «بازی با کلمات و مفاهیم» در بحث هسته ای است. چنانکه پیش از این هم نوشته ام، برخی در آن سوی آب می گویند فقه شیعه، پویا و متضمن اقتضایات زمان و مکان است و چه بسا فتوای رهبری ایران تغییر کند. برخی هم شاید تصور کنند رهبر ایران در آن سخنان معروف «ساخت و نگاهداری سلاح هسته ای» را «غلط» و «به کارگیری» آن را «حرام» عنوان کردند و این انتخاب لغات فقهی، حساب شده بوده است. دیگرانی نیز ممکن است بگویند ایران و رهبری ایران هرگز «تحقیق و توسعه» (R&D) درباره سلاح هسته ای را ممنوع نکرده اند، زیرا توقف تحقیق علمی نیز خلاف فقه شیعه است؛ و بنابراین نتیجه بگیرند که ایران تا لب مرز ساخت سلاح هسته ای می رود (یا رفته است) و همین حد برای بازدارندگی کافی است؛ و در نتیجه «دکترین ایران همواره در همین محدوده و معما و رازگونه» باقی می ماند. 
معتقدم بازدارندگی به چیزی بیش از یک «تحقیق و توسعه» نیاز دارد، اما اگر تحقیق و توسعه به پایان رسیده باشد و ایران به لحاظ علمی و فنی راه خود را گشوده باشد، این می تواند کارکرد بازدارندگی را داشته باشد. هرچه هست بازدارندگی یعنی مرحله ای از قدرت که «نه ستم کنی و نه ستم بپذیری و نه اجازه دهی تا در محدوده راهبردی ات به کسی ستم شود.»
قدرت هسته ای اگر با فرهنگ امریکایی عجین شود، نتیجه اش «به کارگیری در دو شهر برای آزمایش، به رغم اعلام آتش بس طرف مقابل» می شود، یعنی ژاپن را که اعلام آتش بس کرد، نابود کنی تا ببینی سلاحت خوب کار می کند یا نه! اما این قدرت در دست دیگران مانع از به کارگیری تفننی دوباره امریکایی ها شده است. پس چه به «جهان علم» پای بند باشیم و چه به «جهان اخلاق»، و چه اخلاق نسبی یا مطلق داشته باشیم، «بازدارندگی هسته ای» ضرورت آینده جهان است. با این توصیفات، مفهوم تغییر دکترین هسته ای یعنی «این تغییر اعمال شده است» و از این پس باید «ایران را یک قدرت بازدارنده هسته ای» بدانید.

پایان خبر cmsd

ایران را «یک قدرت بازدارنده هسته ای» بدانید!